Ciekawostki

Ciekawostki – Pruszków Restauracja Sushi z dowozem

Shokubunka to w języku japońskim kultura żywienia. Odbieranie potraw zmysłami, wyrafinowanie w przygotowaniu oraz prostota podania składają się na specyfikę kuchni japońskiej. Celebrowanie posiłku można porównać do polskiego rodzinnego i uroczystego obiadu.
Historia sushi liczy sobie już ponad 13 wieków, a pierwsze wzmianki pojawiły się w 702 roku. Warunki geograficzne Cesarstwa Japońskiego okazały się decydujące dla popularności sushi w tym kraju. Jałowe gleby stały się idealne dla upraw ryżu, a ciepłe prądy morskie zapewniają bogactwo flory i fauny w morzach otaczających wyspę. Pierwsze techniki przyrządzenia potrawy polegały na zakopywaniu w naczyniu ceramicznym warstw wyczyszczonej i osolonej ryby na przemian z ugotowanym ryżem. Po kilkumiesięcznej fermentacji potrawa nadawała się do spożycia. Aktualnie stosuje się ocet ryżowy, który pozwala na podanie posiłku zaraz po jego przyrządzeniu. Poza granicami wysp japońskich, sushi stało się popularne dopiero na początku lat 70., kiedy pojawiło się w amerykańskich restauracjach.
Historia polskich barów sushi jest dużo krótsza. Początki nie były łatwe. Zmienić przyzwyczajenia kulinarne Polaków zajadających się schabowym z ziemniakami było nie lada problemem. Do tego wszystkiego dochodziły jeszcze kłopoty związane ze zdobyciem składników i znalezieniem wykwalifikowanych kucharzy. Smak potraw przygotowywanych w rodzimych lokalach różni się od tych serwowanych w Japonii. Wynika to w części z wykorzystywanych składników i stosowanych receptur, ale przede wszystkim z próby dostosowania się do europejskiego konsumenta. Gusta Europejczyków różnią się znacznie od gustów orientalnych, trzeba więc było zmienić receptury tak, aby potrawy nie smakowały zbyt egzotycznie. Na przykład chrzan wasabi, uznawany za jedną z ostrzejszych roślin, jest stosowany w mniejszej ilości niż robią to japońscy mistrzowie.

Sushi: narodowy przysmak
Sushi to ogólne określenie dań bazujących na ryżu. Ma więcej odmian niż jakikolwiek inny rodzaj japońskiej żywności i jest narodowym przysmakiem. Wywodzi się z połowy VI wieku, kiedy sprowadzono buddyzm. Pierwotnie stanowiło sposób przechowywania ryb. Były one najpierw solone, potem w drewnianej beczce oblepiano je gotowanym ryżem, dodawano jeszcze trochę soli i pozostawiano na rok, poddając naturalnej fermentacji. Kiedy ryż sfermentował, skrobia przechodziła w kwas mlekowy, który razem z solą stanowił naturalny konserwant. Początkowo papkę ryżową usuwano i zjadano tylko rybę.

Ta stara forma sushi, zwana nare zushi, przetrwała do dzisiaj jako regionalny specjał na obszarze wokół jeziora Biwa – największego słodkiego jeziora w Japonii. Istnieje wiele historycznych przekazów, które świadczą, że sushi było wykorzystywane jako forma płacenia podatków, zwłaszcza w starej cesarskiej stolicy w Nara czy w Kioto. Oba miasta są oddalone od wybrzeża, a transportowane ryby wymagały odpowiedniej konserwacji.

Pod koniec XVII wieku rosnąca produkcja ryżu spowodowała, że ocet produkowany z tego zboża stał się szerzej dostępny. Zaczęto go dodawać do gotowanego ryżu, aby przydać mu charakterystyczny kwaskowaty posmak. Dodanie octu odmieniło sushi i doprowadziło do wyprodukowania jego wielu odmian. Większość rodzajów tego dania nadal przygotowywano w drewnianych foremkach, aby nadać mu odpowiedni kształt. Nie znano jeszcze ręcznego sposobu formowania ryżu. Za twórcę wynalezionego w 1830 roku nigiri zushi uważa się kucharza Yoei (jedynie samuraje mieli prawo do noszenia rodowego nazwiska, reszta społeczeństwa okresu Edo posiadała tylko pierwsze imię). Zamiast używać drewnianej foremki, Yoei uformował dłońmi kulkę, posmarował ją pastą wasabi (znano już jej antybakteryjne działanie), a na wierzchu ułożył kawałki ryb lub innych owoców morza. Były one zapewne marynowane, solone lub gotowane, co zabezpieczało przed zepsuciem.

Nowo wynaleziony sposób przygotowania sushi szybko zdobył popularność w regionie Edo. Wkrótce wielu kucharzy zaczęło naśladować tę metodę. Nigiri zushi często nazywa się Edo mae nigiri lub Edo mae zushi. W dosłownym tłumaczeniu Edo mae znaczy „przed Edo”, co odnosi się do Zatoki Tokijskiej, w której pozyskiwano wielkie ilości ryb i innych owoców morza.

Pod koniec II wojny światowej nigiri zushi stało się najpopularniejszą formą sushi. W czasie powojennego okresu reglamentacji żywności Sojusznicze Władze Okupacyjne (GHQ) wydały dyrektywę , która zezwalała na wymianę jednej miski niegotowanego ryżu na 10 porcji nigiri zushi oraz wałka sushi. W dokumencie nie wspominano o innych jego rodzajach, tak więc wszyscy kucharze specjalizujący się w tym daniu musieli serwować tokijskie nigiri zushi.

W tym samym czasie zaczęły znikać uliczne stoiska z sushi, a sklepy zaczęły serwować dania na wynos. Uważano bowiem, że zwłaszcza kobiety nie powinny jadać w miejscach publicznych. Charakterystycznym elementem Tokio stały się stragany wystawiane nocą na rogach ulic. W stolicy działało ponad 6 tys. stoisk z sushi i dwa razy tyle z makaronem soba. Były one przesuwane na określone miejsca, aby „wyłapywać” głodnych mężczyzn wracających z publicznych łaźni. Klienci jedli na stojąco, korzystając ze wspólnych misek z sosem sojowym do maczania i konserwowym czosnkiem. Ręce wycierali w krótką bawełnianą zasłonę wiszącą przy straganie.
Obecnie sushi zdobywa międzynarodową popularność jako najzdrowsza na świecie przekąska. Stanowi również esencję japońskiej kuchni – staranny wybór najświeższych sezonowych składników, czyste i zręczne przygotowanie oraz prosty, lecz wytworny wygląd.

 

Ryż (Kome)

RYŻ-sushi-pruszków
Uprawa tego zboża oraz jej skutki mają ogromny wpływ na Japonię i zamieszkujących ją ludzi. Ryż jest nie tylko podstawowym produktem spożywczym. Postrzega się go jako „duszę narodu” i całej japońskiej kuchni, która rozwinęła się na jego bazie.

Wygląd i smak.

W Japonii uprawia się trzy podstawowe typy ryżu Japonica: uruchi mai, genmai oraz mochi gome.
Walory zdrowotne.

Polerowany ryż zawiera 75% węglowodanów i 8%białek roślinnych, co stawia go na pierwszym miejscu wśród wszystkich zbóż. Zawiera również spore ilości witamin A i B, które tarci podczas polerowania. Obecnie w Japonii, do niektórych rodzajów polerowanego ryżu dodaje się witaminy albo gotuje się go z niewielką ilością niepolerowanego genmai.
Sushi to jadany przez cały rok narodowy japoński specjał. Do gotowanego ryżu dodaje się mieszankę octu ryżowego, cukru i soli, a następnie wstrząsa i studzi. Nie ma dobrego sushi bez odpowiedniego ryżu. Najlepsi mistrzowie kuchni od początku swej kariery kucharskiej doskonalą sztukę jego przygotowywania. Najlepsze restauracje sushi w Japonii starannie dobierają mieszanki ryżu. Czasem podaje się gdzie i w jaki sposób dany ryż był uprawiany.

Soja (Daizu)

DAIZU-SOJA-sushi-pruszków
Soja to najważniejsza dla gospodarki odmiana fasoli – nie tylko w Japonii, ale na całym świecie. Jest jedną z pięciu podstawowych roślin uprawnych, obok pszenicy, jęczmienia, kukurydzy i ryżu. Obecna światowa produkcja wynosi 180 mln t. Największym producentem soi są Stany Zjednoczone, które pod tym względem wyprzedzają Brazylię, Argentynę oraz Chiny. Japonia importuje 5 mln t., z czego 4 mln wykorzystuje się do wyrobu oleju spożywczego, a resztę konsumuje, na przykład jako tofu, miso i natto (sfermentowane fasolki soi). Używa się też jej do produkcji słynnego japońskiego sosu sojowego.
Właściwości spożywcze. Soja ma duże właściwości odżywcze. Charakteryzuje się sporą zawartością białka 35% (dla porównania ryż 8%, pszenica 10%), tłuszczu 20%, witamin, zwłaszcza B1, B2 i E, oraz minerałów, w tym wapnia i żelaza. Bogate w aminokwasy ziarna soi są znane jako produkt spożywczy obniżający poziom cholesterolu i zmniejszający ciśnienie krwi. Uważa się również, że posiadają właściwości antyrakowe. Według badań spożywanie soi może także opóźnić menopauzę.

Japońska rzodkiew (Daikon)

DAIKON-JAPOŃSKA-RZODKIEW-SUSHI-Pruszków

Japońska rzodkiew różni się od niewielkiej, okrągłej, czerwonej rzodkiewki popularnej na Zachodzie. Biała odmiana ma 20-60 cm długości i stożkowate lub cylindryczne korzenie o zaostrzonych, okrągłych, często zielonych końcach, czasem z kilkoma białymi wąsami. Skórka jest biaława i przezroczysta, a miąższ biały. W rzodkwi najważniejszy jest korzeń, który bardzo drobno posiekany stanowi przybranie do sashimi (plastry surowej ryby). Dawniej suszony, rozdrobniony daikon pełnił istotną rolę jako warzywo, z którego robiono przetwory. Obecnie jest ceniony zwłaszcza za charakterystyczny smak i używany do przygotowywania słynnego takuan. Są to marynowane żółte rzodkiewki.

Suszone paski tykwy (Kampyo)

KAMPIO-SUSZONE-PASKI-TYKWY-sushi-pruszków
Kampyo przypomina białawą, lekko pomarszczoną tasiemkę i ma delikatny, słodko-kwaśny smak. Jego głównym walorem jest sprężysta i plastyczna tekstura, dzięki której idealnie nadaje się do związywania żywności. Po zmiękczeniu i namoczeniu w bulionie na bazie sosu sojowego używa się ich do przygotowywania farszu do zawijanego ryżowego sushi.

Suszone algi (Nori)

NORI-SUSZONE-ALGI-sushi-pruszków
Historia. Najwcześniejsza wzmianka o nori pochodzi z 689 roku, kiedy stanowiły ofiarę składaną w szintoistycznej świątyni. Dawniej Japończycy jadali nori na surowo i stosowali je jako lekarstwo. Później wyrabiano z nich hishio. Jest to mieszanka sfermentowanych i solonych wodorostów. Na starych drzeworytach widnieją wiązki bambusowych tyczek lub gałęzi, które służyły do zbierania tych roślin w lagunach wokół Zatoki Tokijskiej w XVII wieku. Historyczne zapiski potwierdzają, że w 1838 roku istniały tam 142 miejsca, w których do zbierania nori zatrudniano 765 osób. Stało się ono wówczas tokijską specjalnością.

Wygląd i smak. Arkusz suchego, prażonego nori ma zazwyczaj wymiary 20×18 cm i może być prawie czarny lub ciemnozielony. Jest też gruby i ma zwartą, równomiernie uziarnioną, lśniącą powierzchnię, chrupiącą, suchą teksturę, przyjemny morski aromat i rozpływa się w ustach.

Właściwości zdrowotne. Nori zawiera dużo białka (48% masy nori), witaminy, zwłaszcza A i B1, oraz minerały, takie jak żelazo, cynk i wapń. Ponieważ jest bogate w białko i błonnik, stanowi doskonałą wegetariańską alternatywę dla mięsa czy ryb. Nori to najbardziej lekkostrawne spośród wszystkich morskich wodorostów. Wysoka zawartość witamin i minerałów pomaga obniżać zawartość cholesterolu we krwi oraz jej ciśnienie, przeciwdziała również wypadaniu włosów.
Łosoś (Sake)

Łosoś-Sake-sushi-pruszków
Pierwotnie łosoś występował jedynie w chłodnych wodach na półkuli północnej. Rozwój jego hodowli sprawił, że obecnie można go poławiać także na półkuli południowej. W Japonii różnica między łososiem a pstrągiem nie jest wyraźna. Sima (pstrąg japoński) jest klasyfikowany jako pstrąg i nazywany sakura masu, czyli pstrąg wiśniowy. Natomiast nizi masu, czyli pstrąg tęczowy – po przeklasyfikowaniu go w 1989 roku – jest obecnie uznawany za łososia.
Ajnowie – rdzenni mieszkańcy znajdującej się na północy wyspy Hokkaido – wierzą, że bogowie zamienili się w łososie, a jedząc te ryby w całości, pomaga im się wrócić na świat.
Właściwości zdrowotne. Łosoś zawiera wiele lekkostrawnych, łatwo przyswajalnych białek, kwasy EPA, które oczyszczają krew oraz DHA stymulujące aktywność komórek mózgowych. Jest też bogatym źródłem witaminy A. Ma ona doskonały wpływ na skórę.
Zastosowania kulinarne. Wszystkie części łososia są jadalne. Świeże sztuki można grillować, smażyć, gotować na parze, dodawać do zup, puszkować i wędzić. Spożywa się także sujiko (soloną ikrę) oraz ikurę (ikra łososia).
Tuńczyk (Maguro)

TUNA-TUŃCZYK-MAGURO-SUSHI-PRUSZKÓW
Maguro jest jedną z największych ryb wykorzystywanych w kuchni japońskiej. Na targu rybnym Tsukiji dzienny obrót tuńczyka wynosi 3 tys. sztuk, co stanowi ponad 200 t., a 450 sprzedawców spośród 1000 tam pracujących specjalizuje się właśnie w handlu tym gatunkiem ryb. Choć Japończycy jadali tuńczyka już 10 tys. lat temu, to jego popularność wzrosła niedawno. Do początku XIX wieku uważano go za mało apetyczną rybę, jednak opinia ta uległa zmianie kiedy sos sojowy stał się szeroko dostępny. Pod koniec II wojny światowej najwyżej cenioną partią tuńczyka stała się bardziej tłusta część brzuszna, w przeciwieństwie do chudszej grzbietowej.
Właściwości zdrowotne. Tuńczyka, zwłaszcza część o toro, ceni się ze względu na zawartość kwasu dokozaheksaenowego (DHA), który spowalnia zanik komórek mózgowych i obniża zawartość cholesterolu we krwi. Mięso tej ryby jest bogate w kwas eikozapentaenowy (EPA), który przeciwdziała wapnieniu żył. Tuńczyk dostarcza wysokiej jakości białka i jest bogatym źródłem witamin, zwłaszcza D.
Zastosowania kulinarne. W kuchni japońskiej tuńczyka najczęściej podaje się na surowo jako sashimi lub sushi. DO sałatek dodaje się marynowane mięso, uzyskując w ten sposób łatwe i smaczne dania. Można go również grillować, smażyć na patelni o podsmażać.
Dorada, pagrus, lucjan czerwony (Tai)TAI

TAI-DORADA-PAGRUS-SUSHI-PRUSZKÓW
Tai to według Japończyków najsmaczniejsza i najszlachetniejsza z ryb. Ma efektowny wygląd i kolor oraz wspaniały smak. Pieczona w całości jest jedną z podstawowych potraw związanych z obchodami Nowego Roku. Pełni podobną funkcję, jak w Stanach Zjednoczonych pieczony indyk na Święto Dziękczynienia. Lokalne zapotrzebowanie zdecydowanie przewyższa naturalne zasoby tej ryby. W związku z tym, nazwą tai określa się również wiele niespokrewnionych i jedynie podobnych do niej gatunków. Są to na przykład dorada, pagrus czy lucjan czerwony. Zarówno dzikie, jak i hodowlane madai, czyli właściwe tai, można kupić jedynie w Japonii.
Właściwości zdrowotne. Mięso tych ryb zawiera mało tłuszczu, ale dużo łatwo przyswajalnych białek wysokiej jakości. Jest też bogatym źródłem witaminy B1, która pomaga zmieniać cukry w energię.
Zastosowania kulinarne. Z tai możemy przygotować sushi lub sashimi. Doskonałe jest również grillowane, sauté lub gotowane na parze, wyłożone na gorącym ryżu.

Okoń morski (Suzuki)
W Japonii okonia morskiego określa się mianem shusseuo, co znaczy „ryba pomyślności”, a jego nazwa zmienia się w zależności od wieku, jaki osiąga. Młode osobniki żyjące w spokojnej, płytkiej zatoce to koppa; rok później, kiedy mają już 25 cm długości, określa się je seigo; a 2-3 letnie sztuki mierzące 50 cm nazywane są fukko. Gdy okoń ma około 3 lat i długość ponad 60 cm, otrzymuje miano suzuki.
Właściwości zdrowotne. Okoń morski to ryba o białym mięsie, a zawartość tłuszczu jest tym wyższa, im starszy był osobnik. Jest szczególnie bogata w żelazo i witaminy A (pomaga organizmowi bronić się przed infekcjami), B1 oraz D.
Węgorz słodkowodny/węgorz japoński (Unagi)
Wygląd i smak. Japoński węgorz wygląda bardzo specyficznie. Nie ma płetwy brzusznej, a grzbietowa ciągnie się wzdłuż całego grzbietu i połowy strony brzusznej. Jego ciało jest długie, patykowate i niepokryte łuskami. Młode osobniki są prawie przezroczyste i przypominają liść wierzby. Po wpłynięciu na słodkie wody ich skóra zaczyna ciemnieć, aż staje się metalicznie szara. Średnia długość ryby wynosi około 60 cm, ale niektóre 40-50-letnie węgorze mogą dorastać do 120 cm i ważyć prawie 4 kg. Mięso nieugotowanego unagi jest półprzejrzyste, bladoszare i bardzo miękkie.
Właściwości zdrowotne. Mięso węgorza jest bardzo pożywne i bogate w witaminy A, D oraz E, które przeciwdziałają anemii, zmęczeniu oraz kurzej ślepocie. Stanowi też bogate źródło tłuszczów i zawiera takie minerały jak żelazo i fosfor.
Zastosowania kulinarne. Kabayaki to najpopularniejszy sposób na przygotowanie unagi. Może być podane jako oddzielne danie lub wyłożone na gotowanym ryżu i podlane słodkim, przyrządzonym na bazie soi sosem. Każda restauracja ma pilnie strzeżoną recepturę przygotowania węgorza. To, które miejsce zajmuje w rankingu, zależy od jakości i długości gotowania dipu do unagi. Zwykle w jego skład wchodzi sos sojowy i mirin, które trzyma się na wolnym ogniu z głowami i ośćmi węgorzy. Ryby te gotuje się również na parze lub w warzywach, albo wędzi.

Kurczak (Tori-niku)
Hodowla kur ma w Japonii długą historię. Odnaleziono między innymi wiele terakotowych figurek kurczaków pochodzących z prehistorycznego okresu Jōmon. Początkowo kury hodowano nie tylko dla mięsa, ale również jako zwierzęta ozdobne i wykorzystywane do celów religijnych. Koguty wykorzystywano do walk, a swoim pianiem wyznaczały pory dnia. W VII wieku zakazano jedzenia mięsa kur. Zrezygnowano również niemal zupełnie ze spożywania ich jaj. Dopiero w połowie XIX wieku w czasie restauracji Meiji wróciły do łask. Obecnie zarówno kurczaki, jak i ich jaja są chętnie wykorzystywane w kuchni japońskiej, częściej niż wołowina czy wieprzowina. Chudość mięsa i jego delikatny aromat odpowiada upodobaniom Japończyków, pasuje także do japońskiego stylu gotowania.

Kaczka (Kamo)
Kulinarna historia kaczki na terenie Japonii sięga czasów prehistorycznych. Nawet po wprowadzeniu przez buddystów zakazu spożywania mięsa i drobiu, dzikie ptactwo, takie jak bażanty czy kaczki, było uważane przez sprawującą rządy arystokrację za wielki smakołyk. Stanowiły ważny element przyjęć i bankietów, mimo że kaczka nigdy nie była w Japonii tak popularna, jak na przykład w Chinach. Jej mięso spożywa się najczęściej podczas specjalnych okazji.

Wołowina (Gyu-niku)
Japońska wołowina najwyższej jakości nie jest czerwona, lecz ma różowy kolor i pasma białego tłuszczu. Bydło jest bowiem masowane i nacierane piwem, aby rozprowadzić tłuszcz w mięsie. Dzięki tym zabiegom staje się bardzo delikatne, zyskując jednocześnie słodkawy, soczysty i intensywny smak. Tę wołowinę sprzedaje się pokrojoną na bardzo cienkie plastry, co odpowiada japońskiemu stylowi gotowania.

TAMAGO

Tamago to japoński omlet, który, wbrew powszechnej opinii, nie jest składnikiem sushi, ale bardzo ważną, integralną częścią japońskiej kuchni.
Sama nazwa tamago oznacza „jajko”, co tak naprawdę opisuje najważniejszy składnik tego przysmaku.
Tamago – japoński rodzaj przysmaku różni się jednak od typowego omleta, składa się bowiem nie tylko z jaj, ale również ze słodkich dodatków i dodatku alkoholu ” SAKE”

Ma efektowny kolor i zaskakuje formą i sposobem podania.

Tamago można użyć do zrolowania rolki, na nigiri lub solo. Jest podrostu wyśmienite.

tamago sushi pruszków tsuri sushi
tamago sushi pruszków tsuri sushi

SUSHI Pruszków dowóz | Sushi Pruszków dostawa